Пока вы ждали
Давно не было записей в блоге, зрели темы и были другие вложения в тексты. Вернемся с неожиданным.
Некоторое время назад мне прислали ссылку с таким аудио:
 
Текст читала моя любимица — Аманда Палмер, а само стихотворение так меня зацепило, что я его перевел и тоже прочитал:
 
Текст трудно давался, параллельно с английским переводом я использовал польский оригинал. Вот собственно и все.
Enjoy!
Вот три варианта текста, русский, английский и польский:
Вислава Шимборская
Жизнь в ожидании.

Жизнь в ожидании.
Выступление без репетиций. 
Тело, взятое без примерки. 
Ум без подготовки. 

Я ничего не знаю о роли, что я играю. 
Знаю только, что это моя роль — моя. 
Ее не поменяешь. 

Прямо на сцене я должен догадаться, 
про что вся эта пьеса.

Я не готов к привелегии жить 
и с трудом соответствую ритму, 
которого требует действо. 
Импровизирую, хотя ненавижу импровизацию. 
С каждым шагом открываю своё невежество,
плохие манеры и неуклюжесть. 
Мои инстинкты годятся лишь для любительского представления.  
Страх сцены  служит унизительнейшим оправданием.  
Смягчающие обстоятельства делают все только хуже.

Слова и импульсы, что невозможно взять назад, 
звезды, что невозможно посчитать, 
мой персонаж как дождевик, который я застегиваю на бегу, — 
вот мелкие итоги всей этой непредсказуемости.

Ах, если бы я мог отрепетировать заранее вот эту среду 
или повторить прошедший четверг!
Но пятница приходит вместе со сценарием, 
который я вижу первый раз.
И разве это справедливо? — спрашиваю я охрипшим голосом 
(не получилось прочистить горло перед выходом на сцену).

Вы ошибаетесь, 
считая это небрежной проверкой в случайном месте. 
О, нет!

Я вижу декорации и понимаю, что они великолепны.
Каждый предмет на своем месте. 
Мотор под сценой вращает все вокруг. 
Вращает далекие галактики. 
О, нет, нет сомнений, это та самая премьера! 
И все, что я делаю, 
навсегда становится тем, что я совершил. 

 перевод — Александр Гиршон
Wislawa Szymborska
LIFE WHILE-YOU-WAIT
 
Life While-You-Wait.
Performance without rehearsal.
Body without alterations.
Head without premeditation.
I know nothing of the role I play.
I only know it’s mine. I can’t exchange it.
I have to guess on the spot
just what this play’s all about.
Ill-prepared for the privilege of living,
I can barely keep up with the pace that the action demands.
I improvise, although I loathe improvisation.
I trip at every step over my own ignorance.
I can’t conceal my hayseed manners.
My instincts are for happy histrionics.
Stage fright makes excuses for me, which humiliate me more.
Extenuating circumstances strike me as cruel.
Words and impulses you can’t take back,
stars you’ll never get counted,
your character like a raincoat you button on the run —
the pitiful results of all this unexpectedness.
If only I could just rehearse one Wednesday in advance,
or repeat a single Thursday that has passed!
But here comes Friday with a script I haven’t seen.
Is it fair, I ask
(my voice a little hoarse,
since I couldn’t even clear my throat offstage). 
 
You’d be wrong to think that it’s just a slapdash quiz
taken in makeshift accommodations. Oh no.
I’m standing on the set and I see how strong it is.
The props are surprisingly precise.
The machine rotating the stage has been around even longer.
The farthest galaxies have been turned on.
Oh no, there’s no question, this must be the premiere.
And whatever I do will become forever what I’ve done.
 
Wisława Szymborska
Życie na poczekaniu
 
Życie na poczekaniu. 
Przedstawienie bez próby. 
Ciało bez przymiarki. 
Głowa bez namysłu.
Nie znam roli, którą gram. 
Wiem tylko, że jest moja, niewymienna.
O czym jest sztuka, 
zgadywać muszę wprost na scenie.
Kiepsko przygotowana do zaszczytu życia, 
narzucone mi tempo akcji znoszę z trudem. 
Improwizuję, choć brzydzę się improwizacją. 
Potykam się co krok o nieznajomość rzeczy. 
Mój sposób bycia zatrąca zaściankiem. 
Moje instynkty to amatorszczyzna. 
Trema, tłumacząc mnie, tym bardziej upokarza. 
Okoliczności łagodzące odczuwam jako okrutne.
Nie do cofnięcia słowa i odruchy, 
nie doliczone gwiazdy, 
charakter jak płaszcz w biegu dopinany — 
oto żałosne skutki tej nagłości.
Gdyby choć jedną środę przećwiczyć zawczasu, 
albo choć jeden czwartek raz jeszcze powtórzyć! 
A tu już piątek nadchodzi z nie znanym mi scenariuszem. 
Czy to w porządku — pytam 
(z chrypką w głosie, 
bo nawet mi nie dano odchrząknąć za kulisami). 
Złudna jest myśl, że to tylko pobieżny egzamin 
składany w prowizorycznym pomieszczeniu. Nie. 
Stoję wśród dekoracji i widzę, jak są solidne. 
Uderza mnie precyzja wszelkich rekwizytów. 
Aparatura obrotowa działa od długiej już chwili. 
Pozapalane zostały najdalsze nawet mgławice. 
Och, nie mam wątpliwości, że to premiera. 
I cokolwiek uczynię, 
zamieni się na zawsze w to, co uczyniłam.

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *

*